"Mnie ta ziemia od innych droższa,

ani chcę, ani umiem stąd odejść.

Tutaj Wisłą, wiatrami Mazowsza

przeszumiało mi dzieciństwo i młodość."  

               /Poemat "Mazowsze"/

   Władysław Broniewski to człowiek, którego życie i twórczość są pełne wewnętrznych sprzeczności. Był odznaczonym Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych żołnierzem Legionów Polskich  Piłsudskiego, uczestnikiem wojny polsko – bolszewickiej 1920 roku, ochotnikiem września 1939 roku, w latach 1940 – 1941 więźniem sowieckiego NKWD, a później żołnierzem Armii Andersa. Był też działaczem ZNMS i więzionym w roku 1931 zwolennikiem Komunistycznej Partii Polski.

   Broniewski - poeta, to współautor manifestu rewolucyjnego poezji proletariackiej (1925 r.), bezpośrednio po II wojnie światowej wykreowany przez oficjalną propagandę na czołowego przedstawiciela poezji polityczno – agitacyjnej, lecz też poeta który śmiał odmówić napisania nowego hymnu Polski, ponieważ stary hymn był mu zbyt drogi. Autor wiersza „Słowo o Stalinie” (za który otrzymał willę na Mokotowie, samochód z kierowcą i złoty zegarek z dedykacją od prezydenta Bolesława Bieruta), a jednocześnie autor wielu liryków (wzruszających wierszy poświęconych zmarłej córce Ance i żonie Marii), wstrząsających utworów o wojennych losach polskiego żołnierza, wrażliwy poeta refleksyjny, który na swoich spotkaniach autorskich miał odwagę recytować wiersz „Homo sapiens” mówiący o mordzie katyńskim. Wreszcie to również świetny satyryk, tłumacz, autor wierszy dla dzieci.

   Trudno powiedzieć, jaki był Broniewski „prawdziwy”? Na pewno był wielką indywidualnością poezji polskiej.